Hiçbişeyden habersiz,bilmeğimi sandığın şeyleri iliklerimde hissettiğimden habersiz..
Kalp atışlarım kontrol ediyor düşüncelerimi.Mantığımı susturup , düşünmeden hareket etmeye çalışıyorum sadece.Sen bilmiyorsun içimde parçalanan organlarımı,ben biliyorum.Büyük bir boşlukla uyuyorsun orda , bende sadece içimdekileri koparıp atmak istiyorum.Gelip söyleyebilirim sana yeter,bunu bana yapamazsın diye.Ama öyle bir anda söyliyeceğim ki,öyle bir şekilde vurucağım ki yüzüne gerçekleri sonunda büyük bir ''açlık'' yaşayacaksın.Varlığımla yetinmediğin şeyleri yok olduğumda anlayacaksın belkide.Senden gitmek istemiyorum şuan,ama salağı oynamakta istemiyorum daha fazla.Gelip yanına kıvrılmak istiyorum ama onu bile yapamam şuan.
O zaman bile sakin olabileceğime inanmıyorum.Kıvrılıyorum koltukta,küçücük oluyorum belki olayları daha da büyük görememek için.Alt üstüm suanda beni suçlu olarak görmene inanamıyorum.Beyninin içinde bana bunları yaptıgını bilen düşüncelerin yanında benim yaptıgım en küçük seyden bu kadar kızdıgına inanamıyorum.Ağzından çıkan her kötü sözü ağzına çarparak geri sokmak istiyorum.Gerçekleri suratına çarpıp siktir olup gitmek istiyorum.
Ama en büyük gerçeği mi istiyorsun?
YAPAMIYORUM.
Sorunda bu..
